Sessizlik yeminleri ve hümanist inançlar, Avrupalı din adamlarını 500 yıl önce sağırlar için yeni iletişim yöntemleri yaratmaya yöneltti.
Binlerce yıldır işitme engelli insanlar marjinalleşmeyle karşılaştı çünkü dilin ancak sözlü kelimeyi duyarak öğrenilebileceğine inanılıyordu. Örneğin, antik Yunan filozofu Aristoteles, “Sağır olan adamların her durumda da dilsiz olduğunu” iddia etti. Roma hukukuna göre, doğuştan sağır olan insanlara, “hiçbir şey anlamadıkları varsayıldığı için bir vasiyetname imzalama hakları reddedildi; çünkü okumayı veya yazmayı öğrenmeleri mümkün değil. ”
Bu önyargıya karşı geri tepme Rönesans’ta başladı. İşitme engelliler için resmi bir işaret dili yaratan ilk kişi, 16. yüzyıl İspanyol Benedictine keşişi Pedro Ponce de Leon’du. İşaret dilini kullanma fikri tamamen yeni bir fikir değildi. Yerli Amerikalılar diğer kabilelerle iletişim kurmak ve Avrupalılarla ticareti kolaylaştırmak için el hareketleri kullandılar. Benedictine rahipleri, günlük sessizlik dönemlerinde mesajlar iletmek için bunları kullandılar.
Sessizliği Bozmak
İkinci uygulamadan esinlenen Ponce de León, manastırında kullandığı jestleri, sağırlara iletişim kurmayı öğretmek için bir yöntem oluşturmak için uyarladı ve şu anda tüm dünyada kullanılan sistemlerin yolunu açtı.
Bir başka İspanyol din adamı, rahip ve dilbilimci Juan Pablo Bonet, Ponce de León’un çalışmalarına dayanarak yeni iletişim yöntemlerini keşfetmeye devam etti. Bonet, sağır insanları konuşturmak için kullanılan bazı acımasız yöntemleri eleştirdi: “Bazen sesin patladığı ve yankılandığı fıçılara konurlar. Bu şiddet içeren tedbirler hiçbir şekilde amaca yönelik değildir. ”
1620’de işitme engelli kişilerin eğitimi üzerine hayatta kalan ilk çalışmayı yayınladı. Bonet, sağır insanların kelimeleri telaffuz etmeyi ve aşamalı olarak anlamlı ifadeler oluşturmayı öğrendiklerini öne sürdü. Bu süreçteki ilk adım, sağ elin her bir harfi temsil etmek için şekiller yaptığı manuel bir sistem olan gösterici alfabe adını verdiği şeydi. Modern işaret dili alfabesine çok benzeyen bu alfabe, Orta Çağ’da İtalyan bir keşiş olan Guido Aretinus tarafından şarkıcıların müziği deşifre okumasına yardımcı olmak için yarattığı bir müzik nota sistemi olan Aretina skoruna dayanıyordu.
Sağır kişi, alfabenin her harfini fonetik bir sesle ilişkilendirmeyi öğrenirdi. Bonet’in yaklaşımı iletişim kurmak için sesleri kullanarak sözlüciliği işaret diliyle birleştirdi. Sistemin, özellikle soyut terimler için kelimeleri veya “için”, “ne” veya “henüz” gibi ortak kavşaklar gibi soyut biçimleri öğrenirken zorlukları vardı.
İşitme Engellilerinin Babası
1755’te Fransız Katolik rahip Charles-Michel de l’Épée, sağırları eğitmek için daha kapsamlı bir yöntem geliştirdi ve bu, sağır çocuklar için ilk devlet okulu olan Paris’teki Ulusal Sağır-Dilsizler Enstitüsü’nün kurulmasıyla sonuçlandı. Fransa’nın her yerinden öğrenciler, evde iletişim kurmak için kullandıkları işaretleri getirerek enstitüye geldiler. Épée bu işaretleri uyarladı ve kendi manuel alfabesini ekleyerek bir imzalama sözlüğü oluşturdu. İşaret dilinin eksiksiz bir dil olması gerektiği konusunda ısrar eden sistemi, edatları, bağlaçları ve diğer gramer unsurlarını ifade edecek kadar karmaşıktı. Épée, çalışmaları ve 21 okul kurmasıyla sağırların babası olarak biliniyor.
Épée’nin standartlaştırılmış işaret dili hızla Avrupa’ya ve Amerika Birleşik Devletleri’ne yayıldı. 1814’te Connecticut’tan, dokuz yaşındaki işitme engelli komşusuna iletişim kurmayı öğretmek isteyen Thomas Hopkins Gallaudet, Épée’nin halefi Abbé Sicard altında eğitim almak için Fransa’ya gitti. Üç yıl sonra Gallaudet, memleketi Connecticut, Hartford’da Amerikan Sağırlar Okulu’nu kurdu. Amerika Birleşik Devletleri’nin dört bir yanından öğrenciler katıldı ve tıpkı Épée’nin okulunda olduğu gibi, evde iletişim kurmak için kullandıkları işaretleri getirdiler. Amerikan İşaret Dili, bu işaretlerin ve Fransız İşaret Dilinden olanların bir kombinasyonu haline geldi.
Daha Fazla Oku: Çince Tarihi Ve Gizemi
Biçimsel işaret dillerinin geliştirilmesi sayesinde, işitme engelli kişiler her çeşit konuşma diline erişebilirler. Dünyanın birçok modern imzalama sisteminin telaffuz, kelime sırası ve dilbilgisi için farklı kuralları vardır. Yeni görsel diller, yerel konuşmanın karmaşıklığını ve zenginliğini yansıtmak için bölgesel aksanları bile ifade edebilir.
