Aralık 1900’de Hesperus adlı bir tekne, Kuzeybatı İskoçya kıyılarındaki Flannan Adaları’nın yedi adacıktan biri olan (“Yedi Avcı” olarak da bilinen) Eilean Mor adasına yelken açtı. Kaptan James Harvey, düzenli bir rotasyonun parçası olarak bir deniz feneri bekçisi teslim etmekle görevlendirilmişti. Yolculuk kötü hava nedeniyle birkaç gün ertelendi ve Harvey ve ekibi nihayet geldiğinde, bir şeylerin ters gittiği açıktı. İskelede normal hazırlıkların hiçbiri yapılmamıştı, bayrak direği çıplaktı ve bekçilerden hiçbiri Hesperus’u selamlamaya gelmemişti. Bekçilerin adada olmadığı ortaya çıktı. Üçü de kaybolmuştu.
Eilean Mor’un kendine has özellikleri vardı. Adanın tek kalıcı sakinleri koyunlar ve çobanlar, paranormal bir şeyin dokunduğu bir yer olduğuna inandıkları için burayı “diğer ülke” olarak adlandırdılar. Eilean Mor, ziyaretçilerinde uzun zamandır bir tür korkulu saygı uyandırmıştı; uzak konumdaki ana çekim, 7. yüzyılda St. Flannan tarafından inşa edilen bir şapeldi. Hiç dua etmeyenler bile şapeli görünce ibadete yöneldikleri söylenir. Kilise kalıntılarını dizlerinin üzerinde döndürmek gibi batıl inançlar ve ritüeller, oradan geçenler tarafından benimsendi ve çoğu, Eilean Mor’un göz ardı edilemeyecek, tanımlanamaz bir auraya sahip olduğunu düşünüyordu.
Hesperus mürettebatının deniz fenerinde bulduğu şey bir dizi kafa karıştırıcı ipucuydu. Yedek bekçi Joseph Moore, ilk araştıran kişiydi ve yeni inşa edilen deniz fenerine doğru uçurumdan tırmanırken fener bekçilerine senlendi fakat bir cevap alamadı. Fener’e varınca bütün kapıların kilitli olduğunu gördü. İçeri girdi ve ilk izlenimleri, mutfak masasında bir tabak et, patates ve turşu olduğuydu. Saatlerin hepsi aynı anda durmuş ve yakında devrilmiş bir sandalye vardı. Lamba yanmaya hazırdı ve Thomas Marshall, James Ducat ve Donald McArthur’a ait üç yağmurluktan ikisi gitmişti. Bu ipuçları sadece daha fazla soruya yol açtı. Bekçilerden biri neden yağmurluğunu almadan dışarı çıkmıştı – ve bu nedenle, kurallar bunu yasakladığında neden üçü birden birlikte fenerden ayrılmıştı? Birinin her zaman deniz fenerinde durması gerekiyordu, bu yüzden onları alışılmadık bir şey çekmiş olmalıydı. Moore raporuyla geri döndüğünde, Harvey adayı arattı. Kaptan daha sonra anakaraya bir telgraf gönderdi:
Flannans’ta korkunç bir kaza oldu. Üç Muhafız, Ducat, Marshall ve McArthur adadan kayboldu. Bu öğleden sonra oraya vardığımızda, Ada’da hiçbir yaşam belirtisi görülmedi. Bir işaret fişeği ateşledim, ancak hiçbir yanıt gelmediği için, İstasyona Moore’u yolladım fakat kimseyi bulamadı. Saatler durmuştu ve diğer işaretler, kazanın yaklaşık bir hafta önce olmuş olabileceğini gösteriyordu. Zavallı arkadaşlar uçurumdan düşmüş olmalı ya da okyanusa düşüp boğulmuş olmalılar. Siz başka düzenlemeler yapana kadar ışığı yanık tutmak için Moore, MacDonald, Buoymaster ve iki Denizci’yi adada bıraktım. Sizden haber alana kadar Oban’a dönmeyeceğim. Evde değilsen diye bu telgrafı Muirhead’e tekrarladım. Bana telgraf çekmek isterseniz, bu gece kapanana kadar telgraf ofisinde kalacağım.
Deniz feneri seyir defteri yeni bir dizi kafa karıştırıcı ayrıntı sunsa da, daha fazla soruşturma da sonuç vermedi. 12 Aralık’ta, Marshall’dan bir giriş, “yirmi yıldır daha önce hiç görmediğim şiddetli rüzgarlar” ı tanımladı. Ducat’ın sessiz olduğunu ve McArthur’un ağladığını yazdı ki bu, sert ve deneyimli bir denizci olarak ün yapmış bir adam için tuhaf bir davranış olurdu. Ertesi gün, Marshall daha fazla fırtına detayı bildirmişti ve üçünün de dua ettiğini yazmıştı. En tuhafı, bölgede 12, 13 veya 14 Aralık’ta bildirilen bir fırtına yoktu. Hepsi 17 Aralık’a kadar sakin olmalıydı. Defterdeki 15 Aralık tarihli son rapor şu şekildedir: “Fırtına bitti, deniz sakinleşti. Tanrı her şeyin üzerindedi
