Ölüm temasını Otuz Beş Yaş Şiirindeki olduğu gibi bütün şiirlerine de yaymıştır. Ölüm konusu şair için önemli bir yer tutmaktadır.
Cahit Sıtkı Tarancı, felsefi, kapalı ve karmaşık mecazlardan uzak durarak gündelik hayatı, anlık sevinç ve sıkıntıları, aşkı, sevgiyi ve ölümü ele alır.
Dini, bir yönü olmadığı için ölüm düşüncesiyle barışıklık gösteremez; ölümü kader olarak kabul görmemektedir şair. Bu düşünce hep zihnini kurcalamıştır.
Şiirlerinin çoğu kısmında kendisini anlatmıştır. Karamsarlığını, korkularını, özlemlerini dile getirdiği Yaş 35 şiirinde, onun şiir anlayışını gösteren bir ”bildiri” anlamındadır.
Şiire adını veren Otuz Beş Yaş’ın ömrün yarısı olma fikri, ünlü İtalyan şairi Dante’ye göndermedir. Dante bir şiiri yüzünden otuz beş yaşında sürgüne gönderilmiş, sürgündeki yıllarının en önemli ürünü olan “İlahi Komedya”ya şöyle başlamıştır: ”Hayat yolunun ortasında kendimi karanlık bir ormanda buldum.” Şair, Dante’den aldığı ilhamla 35 yaşı ömrün yarısı sayar.
Şairi 35 yaşına girmek endişelenmiş, kırışık ve çizgili yüzünün kendi yüzü olduğuna inanamamıştır. Aynaların ona düşman olduğunu sanmakta ve her baktığı resmini kendini benzetemez hale gelmiştir.
35 yaş kompleksine kapılmış olan şairimiz, güler yüzlü olmak yerine, asık suratlı bir ihtiyar olacağını vurgulamıştır.
35 yaşından sonra doğan günün bile ona sıkıntılar getireceğini hergünün ayrı dertler çıkaracağını anlatmıştır şiirinde. Yani şair 35 yaşından sonra sağlık sorunlarının azar azar başlayacağını anlatmak istemiştir.
Sorunlar artarak onu ölüme göndereceğinden korkmakta, ölümün herkesin ”derdi” olduğunu, nasıl, nerede, kaç yaşında geleceğini bilinemeyeceğini şiirinde çok iyi bir şekilde vurgulamıştır. Şair; tabut konulan musalla taşında bir namazlık saltanatımızın olacağını anlatıyor. Şiirde musalla taşı tahta çok iyi benzetilmektedir.
Kısaca Otuz Beş Yaş şiiri, yavaş yavaş, sindire sindire okunmalı…
