Genellikle Batı’da “hara-kiri” olarak adlandırılan “seppuku”, Japonya’nın eski samuray savaşçı sınıfından kaynaklanan bir tür ritüel intihar türüdür.
Tüyler ürpertici hareket tipik olarak kısa bir kılıçla karnın içinde bıçaklanmayı, mideyi açmayı ve ölümcül bir yara sağlamak için bıçağı yukarı doğru çevirmeyi içeriyordu.
Seppuku’nun bazı uygulayıcıları yavaşça ölmelerine izin verdiler, ancak genellikle ilk kesimlerini yapar yapmaz başlarını bir katana ile kesen bir “kaishakunin” veya ikincisinin yardımını aldılar.
Tüm sürece büyük tören eşlik etti. Diğer ritüellerin yanı sıra, mahkum olan kişi genellikle sake içti ve bıçağı almadan önce kısa bir “ölüm şiiri” besteledi.
Seppuku ilk olarak 12. yüzyılda samurayların onurlu bir ölüm elde etmeleri için bir araç olarak gelişti. Kılıççılar, savaş alanı yenilgilerinden sonra yakalanmamak için ritüeli gerçekleştirdiler, ancak aynı zamanda bir protesto aracı ve saygı duyulan bir liderin ölümü üzerine kederi ifade etmenin bir yolu olarak işlev gördü.
1400’lü yıllardan başlayarak seppuku, suç işleyen samuraylar için ortak bir ölüm cezası haline geldi. Her durumda, samurayların eski savaşçı kodu olan Bushido’yu somutlaştıran aşırı cesaret ve özveri eylemi olarak kabul edildi. Seppuku’nun “tanga” olarak bilinen özel bir bıçakla boğazın kesilmesini içeren “jigai” adlı bir kadın versiyonu bile vardı.
Seppuku, 19. yüzyılın sonlarında samurayların gerilemesi ile gözden düştü, ancak uygulama tamamen ortadan kalkmadı. Japon General Nogi Maresuke, 1912’de ölen Meiji İmparatoruna olan sadakatinden intihar etti ve birçok asker daha sonra II.Dünya Savaşı sırasında teslim olmak için kılıcı seçti.
Belki de yakın tarihin en ünlü vakası, Japon hükümetine karşı başarısız bir darbeye liderlik ettikten sonra 1970’de ritüel seppuku yapan Nobel Ödülü adayı ünlü bir romancı olan Yukio Mishima’ dır.
