Vampir yarasalar için hasta iken sosyal mesafe doğal olarak gelişiyor
Yeni araştırmalar, vampir yarasaların kendilerini hasta hissettiklerinde, tüneklerindeki grup arkadaşlarından sosyal olarak uzaklaştıklarını gösteriyor.
Araştırmacılar, vahşi vampir yarasalara bağışıklık sistemlerini harekete geçiren ve birkaç saat hasta hissetmelerine neden olan bir madde verdikten sonra yarasaları tüneklerine geri döndürdüler.
Bu yarasaların davranışlarına ilişkin veriler, vampir yarasaların sosyal karşılaşmalarını kaydeden, hayvanların sırtlarına yapıştırılan özel yapım ‘sırt çantası’ bilgisayarları tarafından bilim insanlarına iletildi.
Oyuk ağaçlı evlerindeki yarasaları kontrol etmekle karşılaştırıldığında, hasta yarasalar daha az yarasa ile etkileşime girdi, diğerlerinin yanında daha az zaman geçirdi ve tünendeki diğer kişilerle iyi bağlantısı olan bireylerle genel olarak daha az etkileşimliydi.
Veriler, sağlıklı yarasaların hasta bir yarasayla daha az ilişkilendirildiğini gösterdi.
‘COVID-19 salgını sırasında sosyal mesafe, iyi hissettiğimizde, özellikle normal hissettirmez. Ancak hasta olduğumuzda, yorgun olduğumuz için biraz geri çekilip uzun süre yatakta kalmak yaygındır. Ohio Eyalet Üniversitesi’nde evrim, ekoloji ve organizma biyolojisi alanlarında doktora sonrası araştırmacı olan ve çalışmanın ortak başyazarı Simon Ripperger, ‘muhtemelen daha az sosyal karşılaşma yaşanacak’ dedi.
Ripperger, Ohio Eyaletinde evrim, ekoloji ve organizma biyolojisi profesörü yardımcısı olan eş-baş yazar Gerald Carter’ın laboratuvarında çalışıyor. Bu makaledeki iki bilim insanı ve ortak yazarları, Austin’deki Texas Üniversitesi yüksek lisans öğrencisi Sebastian Stockmaier de Panama’daki Smithsonian Tropikal Araştırma Enstitüsü’ne bağlı.
Carter ve Ripperger, vampir yarasalarda çok sayıda sosyal davranış araştırmasına ortak oldu. Önceki bulguları arasında: Vampir yarasalar, kademeli bir güven birikimi yoluyla arkadaş ediniyor ve vampir yarasa anneler, her ikisi de hasta hissettiğinde bile yavrularıyla sosyal bağlarını sürdürüyordu.
Araştırmacılar bu çalışma için Belize, Lamanai’de içi boş bir ağacın içinde yaşayan 31 dişi vampir yarasayı yakaladılar. 16 yarasaya bağışıklık sistemini zorlaştıran molekülü – ancak hastalığa neden olmayan – ve 15 yarasaya bir plasebo olan salin enjekte ettiler.
Bilim adamları, yarasaları tüneklerine döndürdükten sonra, üç gün boyunca kolonideki sosyal davranışları analiz ettiler; buna enjeksiyondan sonraki üç ila dokuz saat arasında bir ‘tedavi süresi’ de dahil olmak üzere araştırmacılar, davranış değişikliklerini tedavi edilen yarasaların hasta hissetmesinin etkilerine bağladılar.
Carter, ‘Hasta yarasaların davranışlarının üç ölçüsüne odaklandık: kaç tane yarasa ile karşılaştıkları, başkalarıyla toplam olarak ne kadar zaman harcadıkları ve tüm sosyal ağa ne kadar iyi bağlandıkları,’ dedi.
Ortalama olarak, kontrol yarasalarına kıyasla, altı saatlik tedavi süresi boyunca daha az grup arkadaşıyla ilişkilendirilen hasta yarasalar, her çift başına 25 dakika daha az etkileşim kurdular ve karşılaşma en azından söz konusu olsaydı, iki yarasanın birbirine yakın geçirdiği süre en kısaydı.
Carter, ‘Hasta vampir yarasaların daha az grup arkadaşıyla karşılaşmasının bir nedeni, uyuşuk olmaları ve daha az hareket etmeleridir,’ dedi. ‘Esaret altındayken, hasta yarasaların diğerlerini daha az tımar ettiğini ve daha az görüşme yaptığını gördük. Davranıştaki bu basit değişiklikler, sağlıklı yarasaların herhangi bir işbirliği veya kaçınması olmadan bile sosyal mesafe yaratabilir. Bunu daha önce laboratuvarda çalışmıştık. Buradaki amacımız Bu hastalık davranışlarının sonuçlarını doğal bir ortamda ölçmekti.
‘Burada gösterdiğimiz etkiler muhtemelen diğer birçok hayvanda yaygındır. Ancak davranıştaki değişikliklerin de patojene bağlı olduğunu hatırlamak önemlidir. Gerçek bir virüs veya bakteri kullanmadık çünkü hastalık davranışının etkisini izole etmek istedik. . Bazı gerçek hastalıklar, etkileşimleri daha olası hale getirebilir, azaltmayabilir veya hasta yarasaların önlenmesine yol açabilir. ‘
Çalışma, gerçek bir hastalığın yayılmasını belgelemese de, sosyal karşılaşma verilerini maruziyet süresi ve patojen bulaşma arasındaki bilinen bağlantılarla birleştirmek, araştırmacıların hastalık davranışının bir sosyal ağda bir patojenin yayılmasını nasıl etkileyebileceğini tahmin etmelerine olanak tanır.
Her yarasanın koloninin sosyal ağındaki davranışını açıkça belirlemek, yalnızca yakınlık sensörlerinin – bir kuruştan daha hafif olan ve bir veya iki hafta içinde düşen minyatürleştirilmiş bilgisayarlar – hasta veya sağlıklı yarasaları içeren ilişkilerin birkaç saniyede bir önlem alması nedeniyle mümkündü.
Ikisinin bir kombinasyonu. Yakınlık sensörlerinin kayıtlarının görselleştirmeleri, tedavi döneminden 48 saat sonrasına kadar koloninin sosyal ağında yapılan bağlantı sayısında artış olduğunu gösterdi.
