Amerikan Kimya Derneği Dergisi’nde yayınlanan araştırmaya göre, Cornell Üniversitesi kimyagerleri dünya denizlerini ve su yollarını rahatsız eden plastik kirliliği ele almak için ultraviyole radyasyonla bozunabilen yeni bir polimer geliştirdi
“Ticari balıkçılık ekipmanlarının gerektirdiği mekanik özelliklere sahip yeni bir plastik yarattık. Sonunda su ortamında kaybolursa, bu malzeme gerçekçi bir zaman diliminde bozulabilir,” diyor lider doktora adayı araştırmacı Bryce Lipinski Geoff Coates Laboratuvarı, Cornell Üniversitesi kimya ve kimyasal biyoloji profesörü. “Bu malzeme çevrede kalıcı plastik birikimini azaltabilir.”
Ticari balıkçılık, okyanuslarda ortaya çıkan yüzen plastik atıkların yaklaşık yarısına katkıda bulunuyor. Balık ağları ve halatlar öncelikle üç çeşit polimerden yapılır: izotaktik polipropilen, yüksek yoğunluklu polietilen ve naylon-6,6, hiçbiri kolayca parçalanmaz. “Parçalanabilir plastiklerin araştırılması son yıllarda çok fazla ilgi görse de” diyerek, “ticari plastiğe benzer mekanik mukavemete sahip bir malzeme elde etmek zor bir sorun olmaya devam ediyor.”
Coates ve araştırma ekibi son 15 yıldır izotaktik polipropilen oksit veya iPPO adı verilen bu plastiği geliştirmek için harcadı. Orijinal keşfi 1949’da iken, bu malzemenin mekanik mukavemeti ve fotodegradasyonu bu son çalışmadan önce bilinmiyordu. Malzemelerinin yüksek izotaktikliği (zincirleme düzenliliği) ve polimer zincir uzunluğu, onu önceki selefinden farklı kılar ve mekanik mukavemetini sağlar.
Lipinski, iPPO’nun sıradan kullanımda kararlı olmasına rağmen, UV ışığına maruz kaldığında sonunda bozulduğunu belirtti. Plastiğin bileşimindeki değişiklik laboratuvarda belirgindir, ancak “görsel olarak işlem sırasında fazla değişmemiş gibi görünebilir” dedi. Bozunma oranı ışık yoğunluğuna bağlıdır, ancak laboratuvar koşulları altında, polimer zincir uzunluklarının 30 günlük maruziyetten sonra orijinal uzunluklarının dörtte birine düştüğünü söyledi.
Sonuçta, Lipinski ve diğer bilim adamları çevrede polimerin izini bırakmak istemiyorlar. İPPO’nun küçük zincirlerinin biyolojik olarak bozunması için etkili bir şekilde ortadan kaybolabilecek bir literatür olduğunu not ediyor, ancak devam eden çabalar bunu kanıtlamayı amaçlıyor.
